هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
07
دی
دی
همه آنچه درباره شلوار جین ویورشاپ نمی‌دانید
شلوار جین
جین نام نوعی پارچه کتانی با بافت راه‌راه و ضخیم است که به پارچه دِنیم (Denim) نیز شناخته میشود.
اگرچه همه‌گونه لباس از جنس جین وجود دارد، ولی پارچه جین عمدتا برای دوخت شلوار به کار می‌رود. در ایران در لفظ عوام به “جین”، “لی” هم گفته میشود که در حقیقت لی نام یک نشان تجاری یا برند است.
شلوار جین شلوار ساخته شده از پارچه‌های کتانی زبر هستند.
نخستین سازندگان شلوار جین آبی ژاکوب دیویس، کالوین راجرز، و لوی استراوس (لیوایس) در سال ۱۸۷۳ بودند.
جین به چه معناست؟
واژه جین یا جینز (Jeans) از واژهٔ فرانسوی bleu de Gênes به معنی (آبی ازجنوای ایتالیا) آمده است. جین مبدا فرانسوی و هندی دارد و برای نخستین بار لباس “ملوانان” از این جنس تهیه شد. ولی تنها در دهه ۱۹۵۰ بود که استفاده از این نوع شلوار ابتدا در میان نوجوانان و سپس در میان همه مردم شایع شد. امروزه آمریکائیان سالانه ۱۴ میلیارد دلار جین خریداری می‌کنند.
قدیمی‌ترین مارک‌های شلوار جین: لی، لیوایز (لِویز=:Levi’s متعلق به لوی استراوس) و رانگلر نام دارند. شلوارهای جین معمولا آبی رنگ هستند. این شلوار‌ها با نیل به این رنگ درمی‌آیند.
در حالی که تنها چند گرم نیل برای رنگ کردن یک شلوار لازم است، سالانه بیش از ۲۰ میلیون تن نیل در این صنعت مصرف میشود.
همه آنچه درباره شلوار جین نمی‌دانید؛ در پی استقبال شدید مردم از شلوار جین ژاکوب نگران شد که شاید کسی این ایده ماهرانه‌اش را بدزدد؛ بنابراین تصمیم گرفت حق امتیاز این کار را به نام خودش ثبت کند. اما از آنجایی که ژاکوب ۶۸ دلاری که برای کارهای اداری لازم بود را نداشت؛ به عنوان شریک تجاری خود به فکر لوی استراوس افتاد. در سال ۱۸۷۲ طی نامهای که به لوی استراوس نوشت به او پیشنهاد کرد که حق امتیاز این کار متعلق به هر دو نفرشان باشد.
استراوس که یک تاجر خبره بود با دیدن این محصول جدید بلافاصله پیشنهاد ژاکوب را پذیرفت. در بیستم ماه مه سال ۱۸۷۳، این دو نفر حق امتیازی به شماره ۱۳۹,۱۲۱ را در آمریکا به نام خود ثبت کردند. این تاریخ امروزه به عنوان تاریخ تولد رسمی بلوجین شناخته شده است.
همه آنچه درباره شلوار جین ویورشاپ نمی‌دانید ؟!!
از آنجا که رنگ نیلی به دلیل تیرگی دیرتر کثیف می‌شد و برای لباسهای کار نیز انتخاب بهتری بود.
از آنجا که رنگ نیلی به دلیل تیرگی دیرتر کثیف می‌شد و برای لباسهای کار نیز انتخاب بهتری بود.
مهم‌ترین و پرطرف دارترین رنگ در میان مردم بود. لوی استراوس، ژاکوب را به عنوان سرپرست تولید این شلوارهای جدید در شرکت خود استخدام کرد.
این شرکت تا سال ۱۸۷۵ به تولیدات خود ادامه داد و دو کارخانه دیگر در سانفرانسیسکو راه اندازی کرد.
پارچه‌های کتان برای دوخت این شلوار‌ها از یکی از معروفترین کارخانه‌های پارچه سازی منچستر تامین می‌شد. در مدت زمانی کوتاه، تمام کارگران ازاین شلوارهای جدید استفاده میکردند.
قیمت یک دست لباس کار با دوام تولید شرکت لوی استراوس ۱.۲۵ دلار بود، رقمی کاملا باور نکردنی. حق امتیاز این محصول تا بیست سال منحصرا در اختیار شرکت استراوس بود.
در سال ۱۸۹۰ این شلوار‌ها مدل ۵۰۱ نام گرفت که هنوز هم با این نام در بازار به فروش میرسد. با به پایان رسیدن حق انحصار این محصول، بسیاری از کارخانجات تولید پوشاک از این محصول پرطرفدار شرکت لوی استراوس کپی برداری کردند. تا سال ۱۹۵۰ دانش آموزان دبیرستانی به عنوان اعتراض به بزرگتر‌ها که این شلوار‌ها را نمی‌پوشیدند و برای اینکه متفاوت‌تر به نظر برسند، شروع به پوشیدن این شلوار‌ها کردند. در سال ۱۹۷۰ شلوارجین بیش از همیشه طرفدار پیدا کرد. از زمانی که مردم لغت لیوایز (Levi’s) را برای این شلوار‌ها به کار بردند، شرکت لوی استراوس نیز این لغت را به عنوان علامت تجاری اش ثبت کرد.
چرا پارچه جین آبی رنگ است؟
در اواخر قرن نونزدهم قبل از ابداع رنگ‌های مصنوعی از رنگ‌های گیاهی طبیعی برای رنگ کردن پارچه‌ها استفاده می‌شد.
از آنجا که رنگ نیلی به دلیل تیرگی دیرتر کثیف می‌شد و برای لباسهای کار نیز انتخاب بهتری بود، مهم‌ترین و پرطرف دارترین رنگ در میان مردم بود. از آن زمان این رنگ روی پارچه‌های جین باقی ماند.
قرن هجدهم: استفاده از پارچه کتانی
در قرن هجدهم، با رونق گرفتن کشاورزی، کارگران برای کار در مزرعه لباسهای جین می‌پوشیدند، زیرا استحکام بیشتری داشت و به آسانی از بین نمی‌رفت. برای محکم‌تر شدن نقاطی از شلوار که زودتر دچار پارگی دوخت می‌شدند از نوعی پرچ استفاده شد.
قرن نونزدهم: معادن طلا در کالیفرنیا؛ همه آنچه درباره شلوار جین ویورشاپ نمی‌دانید
کارگران معادن طلای کالیفرنیا به لباس‌هایی با دوام و محکم نیاز داشتند.
برای اولین بار در سال ۱۸۵۳ شخصی به نام استراوس تولید انبوه لباس کار با مشخصات فوق را شروع کرد.
سال ۱۹۳۰
گاوچران‌ها در اکثر فیلم‌های وسترن شلوار جین به پا داشتند. این کار باعث رواج شلوارهای جین در آن سالها بین مردم شد.
سال ۱۹۴۰
در زمان جنگ دوم جهانی، سربازان آمریکایی شلوار جین می‌پوشیدند. بعد از جنگ تولید کننده‌های معروف پوشاک از قبیل: رانگلر (wrangler) و لی (lee) شروع به رقابت با لوی (levi) برای در دست گرفتن بازار جهانی کردند.
سال ۱۹۵۰
شلوار جین با تبلیغات تلویزیونی و فیلم‌ها بین نسل جوان رایج شد. (جیمز دین در فیلم شورش بی دلیل) پوشیدن این شلوار‌ها سمبل طغیانگری بین نسل جوان بود.
سال‌های – ۱۹۷۰۱۹۶۰: هیپی‌ها و جنگ سرد
مدل‌های مختلف شلوار جین به بازار آمد. جین‌های گل دوزی شده و جین‌های رنگی. در کشور‌های غیر غربی جین به عنوان سمبل فساد غرب تبدیل شده بود.
سال ۱۹۸۰ و پس از آن
جین به لباس مد روز تبدیل شد. طراحان معروف لباس شروع به طراحی مدل‌های مختلف جین با مارک‌های اختصاصی خود کردند. فروش جین دائما رو به افزایش بود.
جین‌های سنگ‌شور
به نوشته مایکل بلومو (Michael Belluomo)، سردبیر “نشریه بین‌المللی پوشش اسپورت” (Sportswear International Magazine)، یک بوتیک در نیویورک اولین فروشگاهی بود که در آن شلوارهای جین شسته می‌شدند تا کهنه و مستعمل به نظر آیند. این ایده به زودی طرفداران بسیاری پیدا نمود. صاحب مغاه افرادی را استخدام نمود تا برو روی این شلوار‌ها کارهای تزئینی انجام دهند و سپس آن‌ها را به قیمت ۲۰۰ دلار فروخت.
در دهه ۱۹۸۰، صنعت شلوارهای جین تکنولوژی سنگ‌شویی را مورد استفاده قرار داد. استقبال از شلوارهای جین در دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ نیز ادامه یافت تا اینکه هم‌اکنون شلوارهای جین تبدیل به یکی از پوشش‌های اصلی مردم آمریکا گشته. بنا بر آمار، در آمریکای شمالی هر فرد به صورت متوسط دارای هفت شلوار جین است. هر شلوار جین در حدود ۹۱۹ گالن آب را در دوره حیات خود مورد استفاده قرار می‌دهد (شامل آب مصرفی برای کشت پنبه، تولید جین و چندین بار شستشو توسط صاحب شلوار).
از آنجایی که پنبه بزرگترین محصول کشاورزی غیرغذایی جهان بوده و کمبود آب نیز تبدیل به کی از معضلات جدی جهانی شده است شرکت‌های تولدیچین به دنبال راه‌هایی هستند تا استفاده از آب را در فرآیند تولید پارچه جین کاهش دهند.
همه آنچه درباره شلوار جین نمی‌دانید
تکامل شلوار جین
همانگونه که گفته شد، شلوا‌های جین در ابتدا فقط توسط کارگران و بالاخ در کارخانه‌های دوران جنگ جهانی دوم پوشیده می‌شدند.
در این زمان، زیپ شلوارهای جین مردانه در قسمت جلو و زیپ شلوارهای زنان در قسمت راست شلوار قرار داشت. در دهه ۱۹۶۰، هم شلوارهای مردانه و هم شلوارهای زنانه دارای زیپ در قسمت جلو بودند.
تصاویر قدیمی نشان میدهند که در دهه‌های قبل از اینکه این شلوار‌ها تبدیل به پوشاک رایج شوند، بسیار گشاد دوخته می‌شدند.
پس از اینکه جیمز دین آن‌ها را طی فیلم “شورش بدون دلیل” معروف ساخت، پوشیدن شلوار جین به عنوان روحیه ماجراجویی نوجوانی در دهه ۱۹۵۰ مطرح گشت.
به همین دلیل، برخی اوقات پوشیدن این شلوار‌ها در سالن‌های تاتر، رستوران‌ها و یا مدارس ممنوع می‌گشت.
در دهه ۱۹۶۰، پوشیدن شلوارهای جین مقبول‌تر گشت و در دهه ۱۹۷۰ این نوع شلوار‌ها تبدیل به پوشش عادی و رایج در آمریکا شده بودند.
هزینه خرید شلوارهای جین در طول تاریخ
در سال ۱۸۸۵، شلوارهای جین به قیمت ۱/۵۰ دلار (تقریبا ۳۶ دلار در سال ۲۰۱۰) خریداری می‌شدند. امروزه می‌توان یک شلوار جین را در آمریکا به قیمت ۴۰ دلار خریداری نمود. جین‌های مارک‌های گران قیمت تا چند صد دلار و حتی تا ۱۰۰۰۰ دلار میتوانند قیمت داشته باشند. آمریکایی‌ها در سال ۲۰۰۴ بیش از ۱۴ میلیارد دلار و در سال ۲۰۰۵، ۱۵ میلیارد دلار را صرف خرید پوشاک جین نمودند.
اما گران قیمت‌ترین شلوارهای جین جهان کدام‌ها هستند؟ همه آنچه درباره شلوار جین نمی‌دانید _ کتاب رکورد‌های گینس اعلام نمود که یک شلوار جین مارک “گوجی جینیس” (Gucci Genius) دارای قیمتی برابر با ۳/۱۳۴ دلار است. فوربس نیز شلوارهای مدل سواروفسکی (Swarovski) شرکت اسکادا (Escada) هستند که دارای قیمتی برابر با ۱۰/۰۰۰ دلار آمریکا است.
شرکت لوی استراوس پیشنهادی بالغ بر ۴۶/۵۳۲ دلار را در وب‌سایت حراج “ای‌بی” (eBay) مطرح نمود تا یکی از شلوارهای قدیمی دوخت خود را بخرد. با این حال، گران قیمت‌ترین شلوار، یک شلوار جین ۵۰۱ بود که در دهه ۱۸۸۰ تولید گشته و در سال ۲۰۰۵ توسط یک کلکسیونر ژاپنی به قیمت ۶۰/۰۰۰ دلار خریداری شد.
با این حال هیچ یک از این شلوار‌ها را نمی‌توان با شلوار جین مدل “ترشد دنیم” (Trashed Denim) شرکت “دوسالت اپارل” (Dussault Apparel) قابل مقایسه دانست. این شلوارهای جین مردانه کاملا توسط دست و طی فرآیندی ویژه تهیه می‌شوند. در این فرآیند شلوار‌ها ۱۳ بار شسته می‌شوند و بین هر شستسو رنگ می‌شوند تا دارای رنگ‌آمیزی عمیق شوند. البته این پایان ماجرا نیست.
هر شلوار با ۱۶ یاقوت یک قیراطی، ۲۶ یاقوت ۰/۵ قیراطی، هشت الماس ۰/۵ قیراطی و ۱۰۸۰ گرم از طلای سفید یا زرد تزئین میشود.
حدس می‌زنید قیمت این شلوار جواهر شنان چقدر است؟ دویست و پنجاه هزار دلار! بنابراین ترشد دنیم؛ گران‌ترین شلوار جین جهان است.
همه آنچه درباره شلوار جین ویورشاپ نمی‌دانید ؛ شلوار جین چه زمانی وارد ایران شد؟
شلوارهای جین بیشتر با مارک «لی» وارد ایران می‌شدند و به همین دلیل شوار جین در ایران به اسم لی شناخته می‌شد. پوشیدن شلوار جین در کشور در دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی بیشتر همه‌گیر‌تر شده و در سال‌هایی (بین ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۵) به مد اصلی پوشاک در کشور تبدیل شده بود.
در بیشتر آلبوم عکس‌های قدیمی و مجلات آن روز‌ها زنان و مردانی را می‌بینید که شلوارهای جین با پاچه‌های گشاد ۲۵ تا ۳۰ سانتیمتری که از اروپا و آمریکا به تهران وارد می‌شدند، به تن داشتند. شلوارهایی که برای خرید آن‌ها بین ۵۰ تا ۱۵۰ تومان پول پرداخت میکردند، اما در این بین هر چند تاکنون تحقیق جامعی روی پوشاک مدرن و ورود شلوار جین به کشور صورت نگرفته، ولی در آن سوی آب‌ها کتاب‌های متعددی نوشته شده و تحقیقات مختلفی روی تاریخچه شلوارهای جین انجام شده است.
شلوار و لباس جین هر ساله تنها در آمریکا تجارتی حدود ۲۰ میلیارد دلار است و از این جهت دارای اهمیت بسیاری است. به اعتقاد بسیاری از کارشناسان مد و پوشاک به سختی می‌توان لباسی را مانند شلوار جین یافت که تا این حد همه‌گیر شده باشد و به پای ثابت کمد لباس همه از کارگران و کارمندان گرفته تا مقامات و رئیس‌جمهور‌ها تبدیل شده باشد.
دنی میلر، نویسنده کتاب «جین آبی»، می‌گوید در تمام کشور‌هایی که او به آن‌ها مسافرت کرده است از فیلپین گرفته تا برزیل از بین صد نفر اولی که او از کنار آن‌ها گذشته است تقریباً نیمی شلوار جین به تن داشته‌اند. همه آنچه درباره شلوار جین ویورشاپ نمی‌دانید !! به گفته او در همه جای جهان به غیر از روستا‌های چین و برخی مناطق جنوب آسیا شلوار جین جزو پوشاک عادی است. پوشاک جین به شلوارهایی گفته میشود که از کتان راه راه و زبر تهیه می‌شوند. واژه «جین» بیشتر برای شلوارهایی با عنوان «جین آبی» به کار برده میشود که از سوی یک خیاط و یک تاجر به نامهای دیویس و لوی اشتراوس در سال ۱۸۷۳ به بازار معرفی شدند، ولی داستان جین را پیش از آن باید در شهر جنوای ایتالیا دنبال کرد؛ شهری در نزدیکی تورین که به خاطر پارچه کتان مخملی راه راهش که آن را جین می‌نامند، مشهور است. این پارچه‌های جین در قرن‌های گذشته توسط دریانوردان این شهر به سراسر اروپا صادر می‌شد تا اینکه در اواخر قرن ۱۸ جاکوب دیویس خیاطی که همیشه از شرکت «لوی اشتراوس و شرکاء» پارچه می‌خرید، در نامهای به اشتراوس که تاجر پارچه و مقیم سانفرانسیسکو بود خواست تا در تولید و فروش لباس‌هایی که با پرچ محکم شده‌اند با او همکاری کند.
ببینید: جوانی با ظاهری متفاوت که می خواست مدافع حرم شود
ایده دیویس این بود که نقاط تحت فشار شلوار مانند گوشه‌های جیب‌ها را با پرچ‌های مسی محکم کنند. پس از اینکه اشتراوس ایده دیویس را پذیرفت، دو مرد این اختراع را به نام خود و در ۲۰ می ۱۸۷۳ به ثبت رساندند. البته این دو نفر با توجه با استقامت پارچه کتان راه راه جین که مناسب برای شلوارهای کار بود، تصمیم گرفتند شلوارهای پرچ‌دار خود را با استفاد از این نوع پارچه تولید کنند و اینگونه بود که اولین شلوارهای جین وارد بازار شد.
همه آنچه درباره شلوار جین ویورشاپ نمی‌دانید
اشتراوس و دیویس بعد از آن شرکت لیوایز را تأسیس کردند و حق انحصاری تولید جین را به مدت حدود ۳۵ سال در دست داشتند، اما با پایان این دوره برندهای معروف دیگری هم وارد بازار شدند که مشهور‌ترین آن‌ها شرکت لی است که بسیاری در ایران شلوار جین را با این نام می‌شناسند. شلوارهای جین در ابتدا به صورت لباس کار کارگران معادن، مزارع و کاشفان طلا در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ در غرب آمریکا رواج یافت، ولی رفته رفته همه‌گیر شد و به شرق آمریکا و کمد لباس آمریکایی‌ها در شهر‌های بزرگ مانند نیویورک هم راه یافت. البته در این دوره همچنان شلوار جین، بشتر شلواری کارگری محسوب می‌شد و در جریان جنگ‌های جهانی این کارگران و مهاجران سیاه پوست بودند که در هنگام کار جین می‌پوشیدند.
در این دوره تنوع و مدل انواع شلوار جین هم بسیار کم بود، شلوارهای جین برعکس امروز بسیار گشاد دوخته می‌شدند و زیپ شلوارهای جین مردان در جلوی شلوار و زیپ شوار‌های جین زنان در قسمت راست شلوار دوخته می‌شد. اما آنچه به نظر بسیاری از متخصصان مد و پارچه شلوار جین را به یک نماد و همه‌گیر تبدیل کرد؛ استفاده از این نوع لباس از سوی بازیگران در برخی از فیلم‌ها در دهه ۵۰ و ۶۰ میلیاردی بود؛ مانند جیمز دین در فیلم شورش بی‌دلیل یا مارلون براندو در فیلم وحشی.
«لین داونی» محقق تاریخ لباس و پوشاک معتقد است: «طراحان لباس هالیوود تمام پسران بد فیلم‌ها را درون شلوارهای جین در دهه ۶۰ جا می‌دادند و اگر شما هم در سال ۱۹۵۳، ۱۵ ساله بودید حتماً دوست داشتید که مارلون براندو شوید.
شهرت فیلم «شورش بی‌دلیل» و محبوبیت شخصیت جیمز دین در این فیلم که شلوار جین به تن داشت در سال ۱۹۵۵ باعث شد تا جین به نماد روحیه ماجراجویانه و یاغی‌گری در بین نوجوانان و جوانان تبدیل و به سرعت همه‌گیر شود تا جایی که در برخی موارد صاحبان برخی رستوران‌ها، کافه‌ها و سالن‌ها تئاتر ورود جوانان و نوجوانان جین‌پوش را ممنوع کرده بودند. البته در سالها و دهه‌های بعد و با فراموش شدن ماجرای فیلم شورش بی‌دلیل شلوار جین تبدیل به پوششی عادی و رایج در آمریکا و بسیاری از نقاط جهان شد.
